Dans en muziek: gelijkwaardige partners in een dynamisch huwelijk
Vanaf haar allereerste producties is Croizé intens op zoek naar de voor haar juiste verhouding tussen muziek en dans. Voor haar is muziek geen decorum, maar een evenwaardige protagonist die net als het bewegend lichaam een volwaardige rol op het podium krijgt. Het samengaan van muziek en dans wordt echter nooit anekdotisch. Beiden tasten de grenzen af van hun eigen medium en laten zich tegelijk inspireren door elkaars aanwezigheid. Dit resulteert in een boeiende pingpong waarbij je als toeschouwer getuige wordt van een andere werkelijkheid: namelijk de lichamelijkheid van geluid en vice versa de klank van beweging. Net als je denkt dat de ene de andere dicteert doordat een noot, een maat, het ritme van de muziek de intensiteit, de snelheid en zelfs de emotie van de beweging induceert, draaien de rollen om of distantiëren dans en muziek zich tijdelijk van elkaar. Dans en muziek ontmoeten elkaar in een schemerzone zodat het vaak niet duidelijk is wie wie volgt en wie wie leidt. Dit maakt de choreografieën van Croizé uniek en neemt de toeschouwer mee op een emotionele reis die uitwaaiert van vreugde en extase tot verdriet en melancholie. Haar gave om de emotionele resonantie van muziek en beweging voelbaar te maken zorgt ervoor dat ze haar publiek keer op keer weet te raken.
Sensitiviteit in het kwadraat
Claire Croizé bezit als geen ander het vermogen om de emotionele essentie van muziek te vertalen naar beweging. Deze kracht wordt versterkt door meestal te kiezen voor live muziek tijdens de uitvoeringen. Zowel klassieke componisten zoals Brahms, Mozart en Mahler als hedendaagse interpretaties ervan en elektronische of zelfs popmuziek van o.a. Sonic Youth en David Bowie passeren hierbij door de jaren heen de revue. De uitvoerende muzikanten zijn minstens even belangrijk als de dansers.
Maar ze gaat nog een stap verder in de creatie van een emotioneel landschap. In al haar producties vertrekt ze vanuit een intuïtief begrijpen van het lichaam. Dat lichaam ziet ze als een gevoelig instrument dat resoneert met het complexe emotionele leven van de danser(s) zelf. Wat volgt is een heel eigen exploratie van al die emoties. En het publiek kijkt ernaar en beleeft en sluit als het ware de cirkel. Immers, kijken, observeren is voor Croizé zelf het vertrekpunt van elke performance. Tegelijk ontstaat de performance slechts bij gratie van de blik van het publiek.
Our Solo, eenvoud en eerlijkheid die ontroeren
Grappig om weten is het feit dat ‘About our solo’ de titel was van de mail die violist en componist Aisha Orasbayeva stuurde naar het ECCE-duo Claire Croizé en Etienne Guilloteau. Het was het begin van een proces dat leidde tot de bijna gelijknamige dansproductie. De titel verwoordt meteen de kern van de voorstelling: een collectief alleenspel waarbij zowel het dansende lichaam als het muziekinstrument nieuwe registers openen. Our Solo ontpopt zich als een intuïtieve artistieke dialoog die resulteert in ongehoorde composities en ongeziene choreografieën.
Croizé danst voor het eerst sinds lang nog eens alleen. Orazbayeva brengt een breed repertoire van oude tot avant-garde en experimentele muziek op viool en synthesizer. Op een bepaald moment ontstaat een intrigerend en ontroerend beeld dat onthutsend eenvoudig is. Twee soorten virtuositeit – dansen en musiceren – ontmoeten elkaar in een tussenzone: het zingen. Geen van beiden blinkt erin uit, maar ze leggen hun ziel erin en niets is zo oprecht dan dat.
Claire Croizé studeerde af aan P.A.R.T.S. in 2000. Haar afstudeerproject Donne-moi quelque chose qui ne meure pas werd door de Franse pers geprezen als een van de ontdekkingen van PARTS@PARIS. Ze werkte aansluitend een tijdlang als artist in residence bij wpZimmer. In 2008 stichtte ze samen met Nada Gambier en Etienne Guilloteau het gezelschap Action Scénique. In 2016 zetten Claire en Etienne hun hechte samenwerking verder onder een nieuwe naam, ECCE.