Interview - Piet Van Dycke

Hoe is het allemaal begonnen?

— Als kind had ik al heel veel hobby’s. Ik had interesse in muziek, tekenen, sport, circus, turnen… ik wou veel doen, had veel prikkels nodig. Ook als volwassene ben ik trouwens nog altijd heel graag bezig. Omdat het competitieve van bv. basketbal mij minder lag, vond ik vooral circus en acrobatie heel tof. Je stelt je eigen doelen en kan ernaar groeien, in samenwerking met anderen.

Als 17-jarige ben ik via een auditie bij fABULEUS in contact gekomen met dans. Als jongen had ik altijd al wat opgekeken tegen dans, maar ik ontdekte toen dat je ook heel creatief kan omgaan met beweging. Zo ben ik dans gaan studeren aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg en afgestudeerd als choreograaf. Ik geef er nu al een paar jaar les: het is leuk om mijn ervaringen en kennis te delen met de choreografen van de toekomst.

Tijdens mijn opleiding was ik veel bezig om de projecten op school ook naar buiten te brengen, bv. op festivals. Vanuit een soort duurzaamheidsreflex wou ik met die ‘schooldingen’ meer doen, ze blijven ontwikkelen. Tijdens mijn tweede jaar heb ik bv. Collectief dOFt (dans OF theater) mee opgericht. Zo moest ik op het einde van mijn opleiding niet meer beginnen met het ontdekken van het werkveld… ik zat er al volop in.

Intussen ben ik 5 jaar afgestudeerd en werk ik als uitvoerend artiest, regisseur of choreograaf, maak ik eigen werk, coach ik projecten, geef ik les… een heel gevarieerde mix, met elke dag een ander projectkleurtje in mijn agenda (lacht).

Een bewuste keuze of een samenloop van omstandigheden?

— Dat is eerder een samenloop van omstandigheden… het is zo gegroeid. De laatste 2 jaar en in de nabije toekomst heb ik wel bewust beslist om zelf niet meer op het podium te staan. Zo wil ik de komende 2 seizoenen focussen op mijn gezelschappen dOFt en Circumstances. Zelf dingen maken is wat ik het liefste doe. Ik ben nu bijvoorbeeld aan het werken aan de jongerenvoorstelling Beyond The Edge voor fABULEUS.

Met Circumstances heb ik EXIT en Glorious Bodies gemaakt, 2 voorstellingen rond transformatie. Enerzijds transformatie van de ruimte, anderzijds van het lichaam. Dingen die bewegen en groeien op het podium is een thema in mijn werk, net zoals samenwerking, verbondenheid. Die thema’s zitten bv. ook in FOON, onze nieuwste voorstelling met dOFt.

Is er een link met je eigen ervaringen/leefwereld?

— Als maker kan je jezelf moeilijk loskoppelen van je leefwereld. EXIT is gebaseerd op de buurt waar ik woon: gelijkaardige huisjes, dezelfde deuren, vaste patronen binnen en buiten. Mijn verwondering voor het feit dat iedereen op een trein of bus vlak bij elkaar naar een klein scherm zit te staren, was dan weer de basis voor FOON. Die soms absurde zoektocht naar verbinding probeer ik te vertalen naar het podium.

Bij eindregie of coaching moet je meer werken vanuit de leefwereld van iemand anders, heb je inhoudelijk minder inbreng. Zo was ik bij Ondersteboven van Collectief Sans Soucis (nvdr. in oktober nog een succes in Ter Dilft) vooral een klankbord, probeerde ik mee orde en structuur te brengen in de vele ideeën.

Bij Collectief dOFt ben ik deel van de artistieke kern. Samen willen we dans en theater mengen tot een nieuwe podiumtaal. Circumstances heb ik opgestart vanuit mijn liefde voor circus, om circus en dans woordloos samen te brengen. Uiteindelijk zijn er heel vaak dezelfde mensen betrokken bij producties binnen die twee structuren. Maar Circumstances is volledig mijn ding, terwijl dOFt meer collectief makerschap is… wat ook heel fijn en uitdagend is.

FOON is net in première gegaan?

— We zijn superblij met de voorstelling. Jonas (Vermeulen, nvdr.) en ik stonden voor het eerst niet op het podium en konden tijdens de creatie allebei kijken naar de voorstelling. De voorstelling is er sterker door geworden. Tijdens de try-outs merkten we al dat kinderen het thema oppikten. Het gaat over 3 schakeldames, die vroeger noodzakelijk waren om telefoons door te verbinden, mensen dus te verbinden. Binnen hun strenge organisatie mogen ze onderling geen contact maken, maar ze worden er plots toch op een grappige en absurde manier toe verplicht. Zelfs zonder die historische context begrijpen kinderen heel goed waarover het gaat.

EXIT is dan weer volop aan het spelen…

— Het is een voorstelling die letterlijk en figuurlijk nooit stopt (lacht). We hebben EXIT vorige zomer op heel wat buitenlocaties gespeeld, nu volgt er nog een drukke theatertournee. De uitdaging om nieuw publiek te bereiken, is iets wat altijd in mijn achterhoofd zit: ik streef naar een grote toegankelijkheid, zonder verlies aan kwaliteit. Ik speel bv. heel graag voor scholen. Niet iedereen doet dat graag, maar ik vind scholen het eerlijkste publiek, ook al is het soms pittig.

EXIT blijft ook op het podium alsmaar doorgaan. Het publiek wordt bijna meegezogen in het podiumgebeuren. De muur en de deuren die blijven draaien, de vier individuen die blijven bewegen. Een beetje zoals mezelf: ik vind het verschrikkelijk als het traag gaat… ik loop zelfs naar de bakker! Ik doe mijn job ook supergraag. De dag dat het creëren van een voorstelling als een verplichting voelt, stop ik er mee. Ik schrijf en teken heel veel als ik met projecten bezig ben: mijn computer is één groot archief. Als ik daarin snuister, is het fijn om te zien hoe dingen zijn geëvolueerd en gegroeid. Maar de dag dat iets voelt als moeten en niet als mogen, dan stop ik.

Wat zou je heel graag nog willen doen?

— Als ik echt kon kiezen, zou ik graag eens een ensemblevoorstelling willen maken. Met heel veel mensen op scène, om het thema samenwerken op een ander niveau brengen (lacht). Ik zou die voorstelling dan ook graag op verschillende locaties binnen en buiten, voor diverse soorten publiek, willen spelen. Opnieuw vanuit dat idee van duurzaamheid, maar ook om het concept van podium en theaterzaal te blijven uitdagen. Daarom heb ik Circumstances opgericht: om internationaal circus en dans in telkens andere omstandigheden te creëren voor verschillende doelgroepen.