Hoe dans je als je niet mag dansen?
This is not a dance is een eerbetoon aan het lichaam dat wil bewegen. En aan de kunst die gemaakt moet worden, in welke vorm dan ook. Het is geen dansvoorstelling, en tegelijkertijd gaat het over niets anders dan dans.
In Iran is dansen officieel verboden. Sinds de Islamitische Revolutie hebben alle dansgezelschappen er hun deuren moeten sluiten. Veel dansers en choreografen zijn naar het buitenland gevlucht. Degenen die er nog wonen, moeten vindingrijk zijn. Hoe houden zij deze kunstvorm levend? Wat mag gezien worden en wat niet? Terwijl muziek en belichting elkaar steeds verder opzwepen, probeert ze haar dansende lichaam te beteugelen.
Tijdens de voorstelling geeft Nastaran het podium aan stemmen van choreografen en dansers die wonen in Iran en de diaspora. Hoe beoefenen zij hun beroep, welk gevaar lopen zij, voor welke vrijheden strijden zij?
Technische trigger: deze voorstelling bevat scènes met stroboscooplichten.
‘Deze vorm van verzet is zeer lovenswaardig en maakt diepe indruk.’ (Uit het juryrapport van de VSCD Mime/Performance Prijs 2024)
‘This is not a dance is een opmerkelijke, paradoxale ode aan het dansende lichaam’ (★★★★, NRC)
‘This is not a dance verbeeldt goed wat censuur doet met een mensenleven. Op zoek blijven naar verbinding is de enige optie.’ (Het Parool)
