Ludwig van Beethoven en Philip Glass – twee componisten die in totaal verschillende tijden en muzikale werelden leefden, maar toch iets gemeen hebben: een diep gevoel voor expressie en drama.
De Kreutzersonate (Sonate voor viool en piano nr. 9, op. 47) van Beethoven is een werk vol passie, contrasten en virtuoze uitbarstingen. Geschreven in 1803, balanceert het tussen stormachtige energie en intieme lyriek, en heeft het door de eeuwen heen een mythische status gekregen.
Ruim anderhalve eeuw later brengt Philip Glass zijn eigen visie op de vioolsonate. In plaats van de dramatische spanningen van Beethoven kiest Glass voor een hypnotiserende flow van herhalende patronen en subtiele verschuivingen. Zijn Vioolsonate (2008) is een meditatieve reis waarin de tijd lijkt te vervagen, terwijl de piano en viool in een bijna onmerkbaar veranderende dialoog verkeren.
Deze twee sonates plaatsen we vandaag naast elkaar: de ene barstend van romantische emotie, de andere pulserend met moderne sereniteit. Samen laten ze horen hoe de sonatevorm zich over de eeuwen heen heeft ontwikkeld – van Beethovens vurige dramatiek tot Glass’ introspectieve eenvoud.
Aperitief na het concert